به استعدادهاى ديگران احترام بگذار!
در زندگى خود افرادى را مى شناسم كه هنر تعامل با مردم را ياد دارند و خيلى زود دلها، شيفته آنان ميگردند؛ گويا برگهاى پهنى هستند كه نسيم ملايمى از آن مى وزد و هر كجا بروند، مردم به آنها چشم مى دوزند، با چهره هايى باز و روى خوش با مردم روبرو مى شوند، دلهاى شان صاف و زبانهايشان پاك است؛ براستى كه اينها، چقدر خوشبختند! و چه بسيار مردمى كه بوسيله آنها خوشبخت مى شوند!!
در زندگى چيزى هست كه باعث خوشبختى شما و ديگران ميگردد و آن، اينكه به استعدادهاى ديگران احترام بگذارى و به توانايى هاى شان اعتراف كنى، و نگاههاى بلند آنها را تشويق نمايى و كوششهاى آنان را مصادره نكنى و نقش آنها را ملغی و بينتيجه ننمايى.
يكى از مواردى كه صفاى زندگى مردم و صفاى وجودشان را تيره مى نمايد، خودپسندى است. بدين صورت كه فرد، فقط خودش را ببيند و فكر كند كه او، تنها ستاره درخشان و گنبد فلك و يكتاى روزگارست يا گمان كند كه او، بركت زمان است و غير از او ديگران، ناقص و پر از عيب و ايراد هستند.
با افرادى همراه بوده‌ام كه در راه خير درحد توانايى خود تلاشهايى كرده‌اند؛ گمان مى بردم آنها، قدر و جايگاه خود را مى دانند و در مورد جايگاه و نقش خود مبالغه نمى ورزند، اما وقتی آنها را شناختم، ديدم كه بسياری از آنها بر اين باورند كه تلاشهاى آنان، بيشتر و برتر از مقدارى هست كه مردم مى بينند و بالاتر از آن چيزی است كه ديگران تصور مى نمايند.تعجب كردم كه انسان در وجود خودش چقدر احساس بزرگى مى كند و آنچه ارائه مى دهد، چقدر براى او گرانبهاست و منفورترين مردم، براى او كسى است كه جايگاه او را پايين بياورد يا به تلاش او اعتراف نكند يا به نقش او اعتماد ننمايد.
دانشجويى، چند رساله كوچك و مختصر براى جوانان تأليف كرده بود. من از كارش تقدير كردم؛ ناگهان او شروع كرد كه شمار زيادی توزيع شده و تعريف كرد كه چگونه اين كتابچه ها مورد استقبال مردم قرار گرفته و چقدر زياد به فروش رفته اند و فلان و فلان نفر، كتابچه‌ها را ستوده‌اند و سخنانى از اين قبيل گفت؛ تعجب كردم كه انسان در وجود خودش چقدر احساس بزرگى مى كند و آنچه ارائه مى دهد، چقدر براى او گرانبهاست و منفورترين مردم، براى او كسى است كه جايگاه او را پايين بياورد يا به تلاش او اعتراف نكند يا به نقش او اعتماد ننمايد.
لذا از كم كردن جايگاه ديگران بپرهيز و از تحقير آنان و عدم قدردانى از آنها دورى كن: « هيچ قومى، قومى ديگر را مسخره نكند؛ شايد آنها از اينها بهتر باشند و هيچ گروهى از زنان، گروهى ديگر را مسخره نكنند؛ شايد از آنها بهتر باشند».
اگر مردم را به خاطر استعدادهايشان تشويق كنى و به آنها توجه نمايى ، تو را دوست مى دارند و اين، شيوهاى قرآنى است: «و كسانى را كه پروردگارشان را صبح و شام مى خوانند، طرد مكن». «و با كسانى همنشين شو كه پروردگارشان را صبح و شام مى خوانند».
سيرت نگاران نوشته‌اند: چيزى كه جبله بن ايهم را از اسلام برگرداند، اين بود كه به اندازه مقامش، آنطور كه شايسته گمانش بود، مورد توجه قرار نگرفت.
طه حسين در كتاب «الايام» مى نويسد: يكى از علماى ازهر آمد تا از من امتحان بگيرد؛ پس به من گفت: سوره كهف را بخوان ای نابينا!.. اين كلمه، در گوش طه حسين ماند و همواره او را تكان مى داد و ناراحتش مى كرد و نتيجه اش اين شد كه ازهر را به باد دشنام و ناسزا گرفت و سپس براى همى شه آن را ترك كرد. چه كسى هست كه خودش را كم ارزش بداند؟ چه كسی فكر مى كند كه چيزى نيست؟
نه؛ همه، خودشان را دوست دارند و همه، ارزش خود را بالا مى پندارند و همه، قدر خود را مى دانند. نگاه كنيد شما وقتی در يك مجلس نشستهايد، گوينده از خودش ميگويد و از صيغه اول شخص مفرد، زياد استفاده مى كند؛ مثلاً ميگويد: من بيرون رفتم، ديدار كردم؛ به من گفته شد؛ با من تماس گرفتند. آيا درست است كه با بى توجهى ، اين احساسات را خرد كنيم؟!
از خرد كردن ديگران، چه چيزى عايد من و شما مى شود؟ آنها، از راه خود برنميگردند و ما، فقط آنها را ناراحت مى كنيم وآنان را با خود دشمن مى نماييم.
پس بايد قسمت درخشان زندگى مردم را بستايى و از صفات پسنديده آنها تقدير كنى و از بديها و عيبهايشان چشم بپوشى.
نوشته: دكتورعايض القرنى
