یعنی څوک چی په دنیا کی تقوی او پرهیزګاری وکړی، ځان د دنیا په کارونو باندی داسی مصروف نکړی چی د دین او آخرت کار ځینی پاته سی نو الله پاک یې په زړه کی دحق معرفت را ژوندئ کوی، اوپه حق باندی د تلفظ کولو توفیق ورکوی، او د دنیا عیبونه په وینی، او د دنیا ناروغی او درمل په پیژنی او د دنیا څخه یې روغ اوسالم جنت ته داخلوی.

وَعَنْ أبی ذر قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: ” «مَا زَهِدَ عَبْدُ فِي الدُّنْيَا إِلَّا أَنْبَتَ اللَّهُ الْحِكْمَةَ فِي قَلْبِهِ، وَأَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ، وَبَصَّرَهُ عَيْبَ الدُّنْيَا وَدَاءَهَا وَدَوَاءَهَا، وَأَخْرَجَهُ مِنْهَا سَالِمًا إِلَى دَارِ السَّلَامِ» “[رَوَاهُ الْبَيْهَقِيُّ فِي شُعَبِ الْإِيمَانِ]