(1) نخستین پایه کبر آن است که خوی خود خواهی در قلب شخصی جای گیرد، و خودش را از دیگران بهتر پندارد؛ ولی تلاش کند که تواضع نشان دهد.

(2) پایه دیگرش آن است که شخصی با کردار خود در مجالس، خود بزرگ بینی و پیشی بر همسنگان خویش را اظهار کند و از کسی که در حقش تقصیری کرده به شدت انتقاد نماید.

(3) پایه دیگرش آنکه شخصی با زبان خویش اظهار کبر وخود خواهی کند، مانند فخر فروشی، جنجال و دعوا راه انداختن، تزکیه خویش، حکایت رخدادهایی که در آن نوعی از فخر فروشی بر دیگران نهفته باشد.

(4) اینکه تکبر در رفتار انسان نمایان گردد، مانند گردانیدن روی، نگاه تیز و قهر آمیز، بالا گرفتن سر، هنگام نشستن یک پا را روی پای دیگر گذاشتن، تکیه کردن، یا آنکه این خوی در گفتارش نمایان شود ، مانند ادای کلمات ناشایسته و بلند کردن آواز و روش بیان که از آن بوی تکبر به مشام برسد، و شماری با حرکات وسکنات و نشستن و ایستادن و در پهلو قرار گرفتن وغیره تصرفاتش به خوبی کبر و خود خواهی را از خود بروز می دهد.