ارزش دوستی در اسلام
محبت و دوستی با همدیگر از جایگاه بلند برخوردار است، اما آنچه که مهم است این است که دوستی و محبت و همچنان دشمنی و مخالفت ما به خاطر رضای خدا باشد و اغراض دنیوی و نزاکت ها و منافع شخصی در آن دخیل نباشند.
رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: مومن همان است که با دیگران رشته دوستی می كند و دیگران با وی دوستی می کنند کسی که (به اثر بد اخلاقیش با دیگران دوستی نمی کند و دیگران با وی دوستی نمی کنند) در وجود وی خیری وجود ندارد. (زادالطالبین به نقل از مسند امام احمد)
رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: کسی که برای دستیابی رضای پروردگار دوستی و دشمنی نماید و خاص به رضای وی چیزی را بدهد یا چیزی را بازدارد، براستی که ایمان خود را کامل کرده است. (مسند امام احمد ج 3 صفحه 430)
کسانی که باهم به خاطر خدا دوستی می نمایند در روز قیامت در سایه عرش پروردگار جای داده می شوند، طوری که رسول الله صلی الله علیه وسلم در یک حدیث طولانی می فرماید: از جمله هفت تن در روز رستاخیز در سایه عرش پروردگار قرار داردن، دو شخصى است كه به خاطر خدا یکدیگر را دوست دارند و برای او یکجا می شوند و جدایی شان هم به خاطر او تعالی می باشد. (صحیح البخاری)
در حدیثی قدسی آمده است: بی گمان پروردگار می فرماید: محبت من برای کسی است که به خاطر رضای من یکدیگر را زیارت می کنند و با هم ملاقات می نمایند و محبتم با کسانی است که برای رضای من با یکدیگر خود کمک می نمایند. (مسند امام احمد)
خلاصه اینکه دوستی و محبت با یکدیگر بسیار ارزش و فضیلت دارد و باید دوستی ما و دشمنی ما با درنظرداشت اساسات دین ما باشد و این تنیده شدن رشته محبت و دوستی بسا پیامدهای نیک را بدنبال میداشته باشد، یعنی آنگاه که یکدیگر را دوست داشته باشیم، دیگر در میان ما کینه، بغض، عداوت، توهین کردن یکدیگر، غیبت، سخن چینی و تهمت زدن وجود نمیداشته باشد و در عوض پایه های برادری و معاونت، همکاری با همدیگر، اعتماد و باورمندی در میان ما تحکیم می یابد.
مطیع الله مولوی زاده
