آيا اجابت هر دعوتنامه عروسي لازم است؟

پرسش:

 طوري كه مي دانيد در وطن ما محافل عروسي معمولاً مملو از معاصي و گناه مي باشد و همچنان اكثر محافل عروسي در هوتل هاي بزرگ شهر كابل برگزار مي گردد و در آنجا به گونه طبعي موسيقي نواخته مي شود و رقص و پايكوبي صورت مي گيرد و حتي شراب نوشيده مي شود، و چنان پرده غفلت بر مردم سايه مي افگند كه هيچ توجه به خدا و نماز نمي نمايند. و بعضي مي گويند: كه شركت درآن محفل، در واقع كمك كردن در معصيت و تأييد آن است و نوعي تشويق بر تداوم آن رسم و اعمال نكوهيده است و برخي از دوستان ما چنان مي گويند كه ما را چه به معاصي آن، ما دعوت را لبيك گفته در گوشه يي مي نشينيم. مي شود لطف نموده روي اين مسأله وضاحت نماييد؟

آيا شركت در اين محافل عروشي آغشته به معاصي و گناه ها جايز است؟

رحمت الله

پاسخ:

 شركت كردن در محافل عروسي به شرط ذيل موفوف است، در صورت نبود آن، لازم است كه به دعوت لبيك گفته شود:در محافل عروسي گناه و معصيت وجود نداشته باشد و منكرات و زشتي ها در آنجا تحقق نيابد، اگر چنين باشد و در آنجا اعمال نادرست وناروا انجام داده شود، بازهم از دو صورت خالي نيست، اگر شخصي با شركت خود مي تواند آن منكر و اعمال ناروا را از بين برد، حضور و شركت در آن كاري است پسنديده، و اگر توان تغيير وضعيت را نداشته باشد و عليه منكرات و زشتي ها و معاصي اقدامي كرده نمي تواند شركت درآن محفل نارواست.ابن قدامه نيز چنين مي فرمايد: حضوري كه وسيله محو منكرات و از بين بردن كاركردها معصيت شود، شركت لازم بود و در واقع گونه يي از جهاد عليه منكرات به حساب مي رود و اگر قادر بر ازاله منكرات نباشد، نبايد در آن محفل حضور يابد، و اگر قرار به اين باشد كه شخصي آگاهي ندارد كه در آنجا معصيت و گناه راه مي افتد، شركت مي ورزد، آنگاه كه معصيت را مشاهده كرد چون شراب نوشي، رقص، موسيقي و… آن را منع سازد، اگر توان چنين كار را نداشت محفل را ترك نمايد.در الموسوعة الفقهيه آمده است:علماي احناف مي فرمايند: اگر محفل عروسي كه در منزل باشد و در آنجا گناه و معصيت راه افتد، شخصي در آنجا حضور مي يابد اگر توان امر بالمعروف و نهي از منكر را داشته باشد، مردم را از همان كار ورسم ناپسنديده و نكوهيده منع نمايد اگرتوان چنين كار را نداشت، در برابر اين معصيت صبر نمايد، اما قلباً ازآن كار ناراض و متنفر باشد، اين هم در صورتي است  كه اين شخص، پيشوا و شخصيت مطرح نباشد و اگر شخص پيشوا و صاحب مكنت در جامعه باشد، و توان بازداشتن مردم را از كار زشت و ناروا را نداشته، از آنجا بيرون شود، چون، نشستن و ي در آنجا اهانت به دين و كمك به معصيت و مشروع جلوه دادن گناه و كار زشت است.