شفقت نا پسند
شفقت مذموم و نا پسند آن است که اگر اجراء شود شریعت الله متعال معطل گردد، یا در تطبیق حدود و اوامر او تعالی سستی و کوتاهی صورت گیرد، مانند شخصی که شفقت در حال کسی نماید که مرتکب جرم گردیده و مستحق حد می باشد، و تلاش نماید که بر گناه او خاک بپاشد و مورد عفوش قرار دهد، و آن کار را از شفقت در حق بندگان به شمار آرد.
حسن رضی الله عنه در این مورد فرموده است:” اگر مادری فرزندش را از روی شفقت، از رفتن به نماز خفتن باز دارد، نباید از او اطاعت کند”.
این در حالی است که فرمان برداری از فرمان والدین در اموری که معصیت نباشد فرض است، ونماز عشاء از این روی مشخص شده که اداء آن بر انسان سنگین بوده و بر منافقین سنگین ترین نماز به شمار می رفت، و نام مادر را ذکر نموده به این خاطر که مادران نسبت به پدران در حق فرزندان خود مهربان تر می باشند.
عامر بن سعد روایت کرده که اسامه بن زید رضی الله عنه به نزد پدرم سعد بن ابی وقاص رفته برایش خبرداد: شخصی به نزد پیامبر صلی الله علیه وسلم آمده گفت: من می خواهم که از زنم جدا شوم، آنحضرت صلی الله علیه وسلم پرسید: چرا این کار را می کنی؟ می خواهم که بر فرزندانش شفقت ورزم. آن حضرت در پاسخش گفت: چنین نکن، اگر این امر برایشان مضر می بود به فارس و روم ضرر می رساند.
ما مانند معلمی که از روی شفقت به شاگردانش، به ایشان اجازه می دهد که امتحان غش کنند تا نا کام نشوند.
یا مانند طبیبانی که بیماران خود را که امید شفای شان نیست می کشند؛ زیرا که درد والم آنها را تحمل کرده نمی توانند…. این مسائلی است که نباید در چنین حالاتی شفقت ورزید.
