به بهانه روز جهانی کودک
اسلام عزيز دينيست کامل و جامع که تمامی جوانب زندگی انسان ها را از حيات تا مرگ، از طفوليت تاکهن سالی در بر می گيرد، و برای هر بهار و مرحله عمر انسان برنامه منظم، قوانين زندگي،حقوق، ارزش و اهميت خاصی را قائل بوده است.
طفوليت هم بهار و مرحله ای زيبای از عمر انسان است که عاری از ارزش نبوده و اسلام عزيز به آن توجه جدی و قابل ملاحظه نموده است.
۱۴۰۰ سال قبل از امرزو دقيقا در همان ايامی که جاهلان و بی دينان بدنيا آوردن کودکان را عامل فقر می دانستند و کودکانی را که دختر می بودند مايه ننگ دانسته آنانرا زنده بگور می کردند، برعکس رهبر ارشدمسلمانان پيامر گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی صلی الله عليه وسلم مسلمانان را به بدنيا آوردن اطفال زياد فرمان داده و مسلمانان توصيه می نمودند تا آن زنان نيک کردار، با عفت و پاکدامنی را به نکاح بگيرند که اطفال زيادی به دنيا می آورند.
همچنان دين اسلام پيروان خود را به شفقت بالای کودکان امر نموده است که در اين جهت پيامبر گرامی (صلی الله علیه وسلم) فرموده اند: هر کسی که بالای کودکان شفقت نکند از ما نيست!!
دين اسلام کودکی و طفوليت را اساس ساختار شخصيت اسلامی و اخلاقی انسان دانسته و مؤمنان را دستور داده است تا فرزندان شان در همان آوان کودکی درست تربيه نمايند که در اين صورت مادر را بايد به عنوان اولين مدرسه فرزندان شناخت.
نه تنها اينکه اسلام عزيز به تربيه درست کودکان در طفوليت و موجوديت آنها در جهان هستی دستور داده است بلکه سرور کائنات (صلی الله علیه وسلم) فرموده است که فرزندان خود را درست تربيه نمائيد حتی قبل از ولادت يعنی اينکه او را از نطفه حلال بدنيا بياوريد.
اسلام عزيز والدين کودک را دستور می دهد تا اسم خوبی را بالای فرزندان خود بگذارند، اسمی که بوسيله آن فرزند شان مورد تمسخر و تقحير ديگران قرار نگيرند، چه بهتر که اين اسم را از اسمای الله و يا حضرت محمد صلی الله عليه وسلم برای آنها انتخاب کنند.
تربيه درست و گذاشتن اسم مناسب و خوب بر فرزندان از جمله حقوق ايشان بر والدين است که بايد مراعات گردد.
خطاب به خانواده های عزيز!
کودکی که قدم به اين جهان می گذارد، همانند غنچه ناشگفته ای است که نياز به حمايت و مراقبت از سوی والدين دارد.
طفوليت سنگ تهداب برای زندگی است، کودکی و طفوليت اساس و خط مش است برای آينده اطفال شما، اگر امروز به ايشان خط مش درست انتخاب کرديد و آنها را از رذايل و بدی ها بدور نگهداشته با ادب بزرگ کرديد، و و آنها را با علم عادت داديد و آنها را به فراگرفتن علم و دانش تشويق و ترغيب نموديد در حقيقت آينده درخشان و با ثبات آنها را تضمين کرده ايد و اگر خدا ناخواسته امروز در تربيه و امور تعليمی آنها سهل انگاری کرديد در آينده انسانی را به جامعه تقديم خواهيد کرد که بار دوش جامعه خواهد بود. انسانی که شر آن زندگی اطرافيانش را به مخاطره مواجه خواهد کرد.
بناً لازم است که به منظور ساختار يک جامعه واقعا اسلامي، اکادميک، مترقی و بالآخره جامعه ايکه سکون و ارامش مردم در آن تضمين گردد، از همين اکنون تصميم اتخاذ نمائيم، و با تربيه نمودن خوب و درست فرزندان خود ضمير خود و زندگی اطرافيان خود را آرام و راحت بسازيم.
غربی هايی امروزی که نياکان شان فرزندان خود را با کمال بی رحمی زنده بگور می کردند و اثری از شفقت و محبت نسبت به اولاد های شان در ايشان ديده نمی شد امروز شعار های دروغين محبت با فرزندان را سر می دهند و روزی را به عنوان روز کودک تجليل می کنند ولی دين مقدس اسلام تقريب چهارده قرن قبل پيروان خود را به مهربانی با فرزندان شان چه دختر باشند چه پسر دستور داده و حقوقی را از سوی فرزندان بر ايشان لازم گردانيده است که در حقيقت اين حقوق باعث رفاه و کامگاری دارين فرزندان می شود. بطور نمونه دلايلی را در ذيل به اثبات اينکه طفل و کودک در اسلام از چه نوع ارزش و اهميت برخوردار است و والدين با آنها چگونه برخورد کننده می نگاريم:
همة فرزندان، هديه خدا هستند و بايد الله جل جلاله را بدين جهت شاکر بود:
“يَهَبُ لِمَن يَشَأُ إِنَاثاً وَيَهَبُ لِمَن يَشَأُ الذُّکُورَ؛ (شوري، 49)
خداوند به هر کس بخواهد دختر هديه می دهد و به هرکس بخواهد پسر می بخشد.”
وظيفه مادر در شير دادن به نوزاد تا دو سال:
“وَالْوَالِدَاتُ يرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَينِ کَامِلَينِ؛ (بقره، 233) مادران، فرزندان خود را تا دو سال تمام شير بدهند.”
وجوب حفظ جان فرزند و حرمت کشتن او به خصوص به علت فقر:
“وَلاَ تَقْتُلُوا أَوْلاَدَکُمْ خَشْيةَ إِمْلاَقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِياکُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کَانَ خِطْئاً کَبِيراً؛ (اسرأ، 31) از بيم تنگدستی فرزند خود را نکشيد؛ ماييم که به آنها و شما روزی می بخشيم؛ آری کشتن آنها خطا و گناهی بزرگ است.”
برخورد دوستانه پدر و مادر با فرزند به گونه ای که او اسرار خود را به آنها بگويد:
آيه چهارم سوره يوسف از روابط بسيار نزديک و صميمانه حضرت يوسف با پدرش حکايت می کند؛ به گونه ای که حضرت يوسف خواب عجيب و پر رمز و راز خود را تنها برای پدرش نقل ميکند.” إِذْ قَالَ يوسُفُ لا ئثَبِيهِ يا أبَتِ إِنِّی رَأَيتُ أَحَدَ عَشَرَ کَوْکَباً وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيتُهُمْ لِی سَاجِدِينَ.”
جواد عمر
