پښتو متلونه ۹- پ

ـ پسرلی دی ځان اګا ه که ، ځان ته ژړه غوا پيدا که .
ـ پيشي به د اوړو جوړه کړم ، ميو به څوک کوي .
ـ پيشي ته دي خدای وزر نه ورکوي ، کې ور کۍ نو د چغوکو تخم به وباسي .
ـ پښتون نه دی چي د نوک جواب سوک ورنه کړي .
ـ پښتون له غيرته ځان اور ته اچوي .
ـ پښو پښو ارمان کاږۍ غالۍ ده .
ـ پښې هلته ځي چي زړه ځي ،
ـ پک تر پک پوري ، نو نه چي ماغزه ئې ښکاره وي .
ـ پک نه پر سر تار لري، نه په غوړو کار لري .
ـ پکه نه سر لري نه ئې په چا اويي .
ـ پکي سر په خيال کی ، چي مېړه ئې شاباز خان دی .
ـ پلار دي سپرو مړ کړ که پلو ؟ ول څه ئې کوم زما د ښې ووت که سپرو مړ کړ که پلو .
ـ پنډ ئې مه ګوره، ايمان ئې ګوره .
ـ پنځه ګوتي سره يو نه دي .
ـ پنځه ګوتي په خوله نه ننوزي .
ـ پور پر غاړه ، مېږ مرداره .
ـ پور د بدو برخه ده .
ـ پور چي تر سلو تېر شو ، وچه مه خوره .
ـ پوره ! ورک دي کړه دوه کوره .
ـ پوه سړی تر خپلي کمبلي پښې نه تېروي .
ـ په اوبو څوک نه چاغيږي .
ـ په بازيو کي تل بنګړي ماتيږي .
ـ په باغ کي الو غيم ، په کلي کي بلرغو .
ـ په بدلو څوک نه لويږي .
ـ په بل وطن کي د ښو کښت کوه تېرېږه .
ـ په پردي کور کي سل مېلمانه هيڅ نه دي .
ـ په پردي پرتاګه ځان نه پوتېږي .
ـ په پردې وطن کي ……… واچواه ترې تېر شه