زمــــاد ږونـد ســپوږمۍ لــندی شـوه

مـــخکې لـه دې چــه پـنځلسم را و نـیسینه

دځـــوانی لــښتې مــې کــګې شـــوې

دغــــــم ثــمریې په ســرو وهــي ټا لـو نه

د ســترګو اوښــــــکې وچـــې نشـــي

کــه د چـینو رګ یــې دزړه لـه ویـنو وینه

وصال یې ږوند هجران یې مـرګ دی

ځـکه شـپې ورځې مې په مرګ حسابو مه

دوســـتي یــې رمــــزدې د شـمنې وو

چـــه يـې بیلتون چــاړه په غــاړه غــړومه

مــینه مــو زمـازړ ګي کې رنځ شـوه

پـردې وطــن کـې به مې څوک دوا  کوینه

علي خان صافي

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•