(1) نگهداشتن چشم از مردم و بسته کردن قلب به الله متعال و خواستن هر فضلی از او تعالی.
(2) منافسه در امور خیر ونیک نه در امور دنیوی.
(3) تربیت فرد از زمان کودکی بر خیرخواهی برای مردم.
(4) تدریب نفس بر قول « ما شاء الله» و دعا کردن بر برکت وغیره.
(5) دعاء کردن در حق محسود به زیادت فضل و برکت الهی، وقتی که در قلب خود نسبت به او حسد مذموم را احساس می کند.
(6) تن دادن و تسلیم شدن به قضاء و قدر الهی، او تعالی است که نعمت می دهد و یا نعمت را سلب می کند.
(7) اندیشیدن در نتائج حسد و عواقب زشت آن بر خودش و بر افراد ماحولش.
(8) احساس ترس از این که مردم نسبت به او نفرت پیدا کنند و از وی دور شوند و او را بد بینند؛ زیرا که حسد در اعمال جوارح انسان نیز ظاهر می گردد.

(9) اقدام به عملی نقیض حسد، اگر حسد وادارش می کرد که محسود را بدگویی کند، زبانش را وادارد که از او ستایش کند و از وی به خوبی یاد کند، اگر حسد او را به سوی تکبر می خواند خودش را ملزم گرداند تا در برابر او تواضع و فروتنی نشان دهد.

وسائلی که بر دفع حسد از محسود کمک می کند:

(1) پناه خواستن از الله متعال از شر حاسد.
(2) تقوی و پرهیزکاری پیشه کردن و پیشبرد زندگی در حدود الله متعال.
(3) صبر در برابر دشمنی ها و حسد حاسدان و بد بینی های ایشان.
(4) توکل بر الله پاک.« وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ» طلاق:3.
(5) خالی گردانیدن قلب از حسد و تفکر در مورد آن.
(6) روی آوردن به الله متعال و اخلاص داشتن به او تعالی.
(7) توبه خالصانه و بازگشت مخلصانه به الله متعال از گناهانی که دشمنان را بر او مسلط ساخته است.
(8) صدقه و احسان.
(9) خاموش کردن آتش حسد کننده با احسان کردن به وی، هر اندازه که کسی در حق شخصی حسد ورزد و شر رسانی کند، محسود در مقابل در برابر او احسان نماید و در برابرش شفقت و نیکی کند، به همان اندازه می تواند که از حسد او در برابر خود بکاهد.

این کار از عهده هرشخصی بر نمی آید جز کسی که رابطه اش با الله متعال استوار باشد، چنانچه او تعالی می فرماید:« وَلا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ 34 وَمَا يُلَقَّاهَا إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُوا وَمَا يُلَقَّاهَا إِلاَّ ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» [فصلت: 34 – 36]یعنی: و نيكى با بدى يكسان نيست [بدى را] آنچه خود بهتر است دفع كن آنگاه كسى كه ميان تو و ميان او دشمنى است گويى دوستى يكدل مى‏گردد، و اين [خصلت] را جز كسانى كه شكيبا بوده‏اند نمى‏يابند و آن را جز صاحب بهره‏اى بزرگ نخواهد يافت، و اگر دمدمه‏اى از شيطان تو را از جاى درآورد پس به خدا پناه ببر كه او خود شنواى داناست.

(10) وابستگی خالصانه به الله متعال و اعتقاد به اینکه حسد نفع و ضرری نمی رساند بجز به اذن پروردگار، او تعالی است که ضرر حسد را از انسان دفع می کند و هیچ کس دیگری نمی تواند که برای انسان نفع برساند یا شری را دفع کند. او تعالی می فرماید:« وَإِن يَمْسَسْكَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ كَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلاَ رَآدَّ لِفَضْلِهِ»[یونس: 107]یعنی: و اگر خدا به تو زيانى برساند آن را برطرف‏كننده‏اى جز او نيست و اگر براى تو خيرى بخواهد بخشش او را ردكننده‏اى نيست آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مى‏رساند و او آمرزنده مهربان است.

و در حدیث پیامبر صلی الله علیه وسلم آمده است:« واعلم أنَّ الأمة لو اجتمعوا على أن ينفعوك، لم ينفعوك إلا بشيء كتبه الله لك، ولو اجتمعوا على أن يضروك، لم يضروك إلا بشيء كتبه الله عليك»( بدانکه اگر همه امت دست در دست هم دهد تا برایت نفعی برساند، نفعی نخواهد رساند جز با آنچه که الله برایت نوشته باشد، و اگر همه دست به هم دهند تا برایت ضرری برسانند، ضرری نخواهند رسانید جز چیزی که الله در حقت نوشته باشد).