لېوه په بيړه هلته ورننوت، یو وری یې ولید، هغه یې ځنګله ته وتښتاوه، وری ډیر کوچنی او ډنګر و، خو خوارکي لېوه دومره وخت نه درلود چې تر ټولو مزی انتخاب کړي.
لږ وروسته د کلي سپي او کلیوال چې پر له پسې ډزې یې کولې او چړې یې په لاسونو کې وې په لېوه پسې په منډو شول. هغوی لېوه ژوبل کړ، خو لېوه په ډېرو خواریو ډنګر وری خپل کور ته، چې په غره کې یو غار و، ورساوو.
وری د لېوه بچیانو ته نه بس کېده، لېوه له نا چارۍ په وږي نس ویده شو.
په سبا بیا لېوه ډېرې لوږې مجبور کړ، چې کلي ته ولاړ شي، لېوه د ونو له منځونو پسونو ته کتل.

په دې وخت کې یې ولیدل چې دوه سړي  چړي په لاس د پسونو خونې ته ننوتل، دوه مزي وري یې راوایستل، حلال یې کړل او پوستکي یې ترې وایستل، لېوه په حسرت خړ خړ ورته کتل، وروسته یې اوربل کړ، وري یې کباب کړل. وري یې میلمنو ته په پتنوسونو کې کېښودل. میلمنو ته موسیقي غږول کېده، دوی غوږ ورته نیولی و، جامونه یې پورته کړل او ویې څښل، د کور خاوند ته یې ویل: «مننه» او د کور خاوند ورته ویل: «د مننې وړ نه دي» لېوه د دغې صحنې په لېدو سره له ځانه سره وویل :

دغه انسانان هم عجیب موجودات دي، د هغه کار په خاطر چې موږ یې کوو په موږ پسې ټوپکې او چړې را اخلي، سپې را پسې خوشي کوي، او موږ وژني. خو دغه کار چې بیا دوی کوي موسیقي هم ورته غږول کېږي.

لیکوال: خریستو پلیتیف (بلغاریا)