د بیدارۍ وږمې | شعر – سید عبید الله نادر

د زړه په ســترګو ړندیدو نه ،نه لــیدل ښه دي
له بې کیفــــیته خـــندا نه، ژړیــدل ښــــــه دي

چې اشــــارو د زمــانې نه، عــبرت نه آوري
بیا له دا هســــې اوریـــدو نه، کڼیدل ښــه دي

چې په درست عمر، د چا په درد کې دوا نشي
داسي حیـــات او اوسـیدو نه ،ورکیدل ښه دي

چې متانت خپل، په مقام او چوکی نه ســــاتي
داسي مقام نه خــــو له سره ، پرزیدل ښه دي

د ضدیت په خره سپاره به،تر څـــو مونږه یو
مصلـــحتونو ته هم غاړه، ایښــــودل ښــه دي

د پرَدو له غلامۍ ، او بد شـــهرته څـــــــــخه
په خپل جونګړه کې عمرونه، کړیدل ښه دي

هغه بنیاد د ماڼۍ ، چې له شروع نه وي کوږ
د بی بنــــــیاده آبادۍ خو، نړیدل ښــــــــه دي

هلته چې وي ، معـــــــنویاتو او د فــضل مقام
د معرفت وږمې له ځـــانه خــــورول ښه دي

لویي ګــــذار کړو ، ذلت او نا پوهۍ کندې ته
له خپل غرور او تکبر نه ، کــوزیدل ښه دي

محبت او د اظهار تندی ، مخــــــلوق له پاره
لکه غوټۍ په څیر هر چاته، غوړیدل ښه دي

چې یې وږمې د بیدارۍ،هر چمن کې نه وي
داسي ګــــلونو غــــوړیدو نه، رژیدل ښه دي

چې په کلام کې د شاعر، د ویښتیا څه نه وي
داسي وینا او له لیـــکلو، نه لیــــــکل ښه دي

سید عبیدالله نادر