دیدگاه علماء و دانشمندان پیرامون اصلاح
(1) ابن بابویه می گوید:« خداوند جل جلاله دروغ گفتن را در اصلاح دوست دارد، و راست گفتن در فساد را دوست ندارد»
(2) ابن شهاب گفته است:« من ندیده ام که در سخنان مردم دروغ را جایز دانسته باشند جز در سه مورد: جنگ، اصلاح در میان مردم، سخنی که زن به شوهرش و شوهر به همسرش می گوید» .
(3) ابن قیم رحمه الله گفته است:« صلح جائز در میان مسلمین همان صلح است که در آن رضای پروردگار و رضای دو طرف خصومت در نظر گرفته شود، این عادل ترین و درست ترین صلح به شمار می رود، و آن صلحی است که بر علم و عدل استوار می باشد، و اصلاحگر به رویدادها عالم می باشد، و بر واجب معرفت دارد، و خواهان عدالت می باشد، پاداش او از پاداش روزه دار نمازگزار هم بهتر است» .
(4) از عبدالله بن حبیب بن ابی ثابت روایت است که با محمد بن کعب در یک مجلس نشسته بودیم که شخصی بر مجلس مان وارد شد، از وی پرسیدند که از کجا میایی؟ گفت: رفته بودم تا در میان دو نفر اصلاح کنم، محمد بن کعب گفت: خوب کردی، برای تو پاداشی مانند پاداش مجاهدین خواهد بود، و سپس این آیت را خواند:«…. لا خیر فی کثیر من نجواهم…. الخ»
(5) فضیل گفته است:« هرگاه شخصی نزدت آمد که از شخص دیگری شکایت می نمود، برایش بگو: برادر! او را ببخش، زیرا که بخشش به تقوی نزدیک تر است.
اگر گفت: قلبم بخشش را قبول ندارد بلکه از حق خود دفاع می کنم همان گونه که خداوند مرا دستور داده است، برایش بگو: اگر از حق خود دفاع می کنی و قصد می گیری باید دقیق همان طور بگیری که کار تو با کار او برابر باشد، در غیر آن باید از گذشت نگذری که گذشت دروازه فراخی است، کسی که گذشت کند و بخشش نماید پاداشش را خداوند می دهد، انسان بخشایشگر در بسترش آرام می خوابد، و انسانی که از خود به دفاع بر می خیزد به خواب نرفته کارها را زیر و رو می سازد» .
