با شنیدن واژه‌ی بهار اولین چیزی که در ذهن هر انسانی تداعی می‌گردد رویش و روییدن است. گویا در این فصل بر کالبد مرده‌ی زمین روح دوباره دمیده می‌شود و کوه و بیابان رنگ و جلایی تازه می‌یابند و درختان ثمره‌ی صبر و پایداری خود را از طبیعت می گیرند و سبز و با طراوت می شوند و یاد آور این کلام الهی می‌گردند که فرموده است: ‏ إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً ‏«‏ مسلّماً با سختی و دشواری ، آسایش و آسودگی است ».

از بهار صبر واستقامت را میءآموزیم: چنانچه زمین با تحمل سختی‌ها و مرارت‌ها و درختان با از دست دادن برگ و زیبایی، و گیاهان با نیست شدن، بعد از چندصباحی جان دوباره می‌گیرند و هر درخت با به رخ کشیدن شکوفه و برگ و میوه و سایه اش، و گیاهان با برگ‌های لطیف و شبنم بر دامن خود، به این حقیقت معنای بیشتری می‌بخشند که اگر صبر را پیشهءی خود سازی قطعا روزی پیروز خواهی شد.

لذا برای یک انسان مسلمان زیبنده است تا با تحمل سختی‌ها و مشکلات بر ایمان خود بیفزاید و در برابر فرامین الهی چیزی جز کرنش و خضوع از خود به نمایش نگذارد.

از بهار بخشندگی و سخاوت را نیز میءآموزیم: بهار در ایجاد شادابی و طراوت در اوج بخشندگی قرار دارد و باران خود را از کسی دریغ نمی‌کند بلکه بزرگواری‌اش پهنای همه‌ی دشت‌ها و بیابان‌ها و شوره‌زارها بالاخص دریاها و اقیانوس‌ها را در بر می‌گیرد و اقیانوس‌ها و دریاها را به دلیل اینکه آب زیادی دارند، از لطف خود نا امید نمی‌سازد؛ و یا نسیم بهاری اش تمام درهءها و دشتءها و کوه و بیابان را می‌پیماید و لطافت و نوازش مهربانانه خود را از احدی دریغ نمی‌کند.

چه زیباست که انسان مومن نیز با چنین نگرشی به محیط و اجتماع خود بنگرد، به همه خوبی کند، تبعیض قائل نشود و به بهانه‌های واهی جمعی را از اطراف خود متفرق نسازد؛ اگر کسی برایش بدی کرد، به دیده‌ی اغماض با وی تعامل کند، بدی را با خوبی پاسخ دهد و چشم‌داشت تشکر و قدردانی از دیگران را نداشته باشد؛ خوبی کند و درگذرد و بهارگونه به راه خود ادامه دهد.

هم چنان از بهار توبه و بازگشت میءآموزیم. با رسیدن فصل خزان و زمستان، زمین چهره درهم میءکشد و سخت و زمخت میءشود، گرمی و حرارت خود را از دست میءدهد و با آمدن بهار، یخ‌ها ذوب میءشود و گیاهان زیبا و رنگارنگ سر از زمین بیرون می‌آورند و گویا زمین حیاتی دیگر یافته است! همءچون این، مسلمانی که مرتکب گناه و معصیت میءشود نیز حالتی زمستانی دارد، گناه و نافرمانی قلبش را کدر و سخت میءکند و به گونه دچار ناامیدی میءشود؛ اما نسیم بهاری و انابت، به انسان تولدی دوباره میءبخشد و نور و حرارت و شگوفایی در حیاتش پدیدار میءگردد. چه زیباست با آموختن این درس از بهار ما نیز به خود آییم و این تازه بدنیا آمدن را در درون خود احساس کنیم.

از بهار بیاموزیم که به دیگران احساس آرامش و اطمینان خاطر هدیه کنیم: جذابیت و گیرایی بهار هر انسانی اعم از کوچک و بزرگ و زن و مرد را واله و شیدای خود می‌کند و از همین رو با رسیدن بهار و فصل سرسبزی همه دل به دشت و کوه می‌زنند تا از طراوت آن بهره ببرند.

شایسته است که انسان مومن نیز با اتخاذ افکار و اخلاق نیکو چنان محیطی برای خود رقم بزند که باعث دلگرمی و احساس آرامش دیگران گردد و همه به سمت تمایل یابند و از حکمت و فرازنگی اش بهره جویند.

بیایید تا در این فصل نو با الهام از این بهار زیبا،‌ بهاری بیندیشیم، از انجمادها و سردی های زمستانی قومیت و تعصبءهای زبانی و سمتی بپرهیزیم، از قهقرای سرد تکفیر و تفسیق دیگران به در آییم و از منجلاب متعفن فساد و فحشا و زذالت فاصله بگیریم تا محیطی بهاری با گلءهای رنگارنگ و عطرهای دل آویز را در بر گیرد و حیات ما را صفا و جلایی دوباره بخشد.