فکر و روزئ
افغانستان کلونه کېږي په جګړو او ګډوډیو کې دی، هر افغان په زړه او تن ټپونه لري ډېرو مېندو خپل بچي له لاسه ورکړي، خویندو وروڼه، ماشومانو پلرونه، تاریخ کرښې، ودانیو ښکلاګانې، ونو پاڼې، ښونځیو زده کوونکي نو په دې هېواد کې هر چا یو څه له لاسه ورکړي.
هر څوک یو درد او غم لري ګاونډیان را ته بلا دي غوښې مو خوري وینې مو څکي، نړیوال مو په بېلو نومونو یادوي، د نړۍ ارواپوهان او ډاکټران په مونږ کې ډېر مرضونه ویني.
د هیچا خیر را ته ونه رسېد؛ د نړۍ هیڅ یوې مفکورې زموږ درد درمان نه کړ، هر یوه په خپل وار زمونږ وجود و پړساوه، ټپي یې کړ او دردونه مو ورځ تربلې ډېر شول، هر چا خپله اړتیا زموږ به وجود کې پوره کړه، او تن مو ېي پر ځای پرېښود لکه ځنګلي ښکار.
شفیق امیرزی
