شعر، لنډۍ، متل

د هجر شپې | شعر

د هجر شپـــي دي ، چې تــیریږي ته به کــــله راځې زړه می بی تا نه نه صـــبریږي ، ته به کــــله راځې بشـــره دې اوس هــم ، د خــیالونو په ټالو کې زانګي د فراق شـــپی دي چې اوږدیږي، ته به کـــله راځې د ا

په څپو کې ژوند | شعر

چې راویښ له درانه خـــوبه، غــــــافلان کړم درسته شــــــــــــپه لــــکه بلبل ، په چغهار یم چې مې پوه په درد دل، صـــــاحـــبدلان شي زه په تال و سر د ســــاز کي، هــــــغه تار یم پاســـــــداري چې د

ګرفتار زړه | شعر

په کلنو ګر ځومه په ګـــــوګل کې ، خپل بیمار زړه خوبرویانو په فراق کې مې ، زخمي او ګرفتار زړه شپې او ورځې دي تیریږی په سو چونو اندیښنو کې د مو دوبه تیریدو هم نه صــــــــبریږی ،بیقرار زړه څو ک د حـــــ

زه او خیال | شعر

چې ســـاقي په لاس کــــــــې راکړله ، جـــــــامونه رانه هیر یې کـــــــــړل ، د تیر عــــمر غــــــمونه کرۍ شــــــــــــپه ده ،او ټــــــــــولي ده ، د رندانو زه او خـــــیـال ،او د بد مســـــــــــ

فیض د سحر | شعر

نه پوهــیږم، چې تصـــور راته د چـــا ورســــــید چې مې دمـاغ ته د هـوس، بوی د سبا ورســــید له کیــفیت نه دســـــحر او فـــــــــیوضاتو د قــدس د محــــبت پیــغام مې زړه ته، له آشــــنا ورســـید چې د

د حالاتو په لیدو مې ژړا راشي | شعر | نسیم شاه عادل

د حالاتو په لیدو مې ژړا راشي په شهیدو فرشتو مې ژړا راشي جوړ کورونه کنډوالو باندې بدل شو په معصومو ولسو مې ژړا راشي د پکتیا او پکتیکا د دنګو غرونو په نښترو چنارو مې ژړا راشي دا چې زه یی په سرو وینو بان

پلاره | شعر | نسیم شاه عادل

ستا هر یو قول مې د ژوند د تجربو په رقم زه به ستا لار تعقیبوم کړو وعـدو په رقم هره خبره چې رایاده کړم پیغام دی پکې تکراروم یې د مُـلا د مسئلو په رقم بغیر له ربه که بل چا ته سجده روا وی زه پنځه وخته درت

زړې خاطرې | شعر

په دې کوڅــــو کې مې ، خیالونه ورک دي زما د مــــــینې، تصــــویـــــرونه ورک دي دلته پرتې دي ، زمـــــا زَړې خــــاطـــــرې زمــا د ځــــوانۍ ، دلته خـــوبونه ورک دي د دي خـــټیـــــنو ،دیـــــوالـــ

د آرمانو راتلونکی

د ښــکلا ګانو دې وطن کې ، نندارې وینمه د بلـبلانو په هر لـوري ، ترانۍ وینمه بیا به زرغون شي، په اورونو ســوځـیدلی وطن د سوکالۍ په دې چمــن کې ، نښانې ویـــــنمه د تـیرو شوو زمــانـو ، راته نکلونه وایي

د معرفت وږمې | شعر

زه چې کله ډوب شمه ، د ناز په خــیالونو کې لاړ شمه ، بیا ورک شمه په خپلو جهانونو کې کله شــــم ژورې ته ، او کله شمه ، هسکې ته کله غوپه وخـــورم، د فـــطرت په دریابونو کې څوک به می راورســي، انداز د خــ

اغزنې لارې | شعر | سید عبیدالله نادر

قـــافله مو نه پوهـــــیږم ، چې په کـــــومه ده روانه په اغزنــــــو لارو درومی، په بی لارو ســــرګردانه همه واړه یو له ســــــــره ،په تضاد د علم وفـــن کې ځکه هوش له مونږ نه تللی،خبر نه یو له خـــپل