پښتو متلونه ۱۷- څ

څ :
ـ څيراغ چي ئې په کور کي لګيږي و صحرا ته څه حاجت دی .
ـ څمڅه په ځان غره سوه ، چي په دې اوګړه سړه سوه .
ـ څنګه وي هغه سياه بخته ، چي څلويښت ورځي نه وي نيک بخته .
ـ څوری څه په څنګ څه په نس.
ـ څوک چي لاس درپوري بند کي مه ئې غوڅه وه .
ـ چوک چي بيده وي ، مېښه به ئې نرګټی زېږوي.
ـ څوک مه واهه په ګوته ، تابه نه ولي په لوټه .
ـ څوک وائې چي زما د غړيکي خوند بد دی .
ـ څوک وائې څه وخورم ، څوک وائې په چائې وخورم .
ـ څونه چي خرګی ، هغو نه ئې بارګی .
ـ څو ئې ونه شاربې کوچي نه کوي .
ـ څه توره تېره وه ، چه انا ورسته وه .
ـ څه خوره ، چه پرېږده .
ـ څه چي په کټو کي وه ، هغه په څمڅۍ کي ښکاري .
ـ څه دي کول ،چي پلار او نيکه دي کول .
ـ څه راوړه ، څه به يوسې .
ـ څه زه بد وم ، څه دښمنانو لاس راپسي تکوهل.
ـ څه ژرنده پڅه وه ، څه غنم لانده وه .
ـ څه لاس تر مينځ ، څه غر .
ـ څې کوې ، چي نې کوې

ـ څلاکه مرغۍ پۀ غبرګو پښو نښلي .
ـ څۀ چې کرې هغه به رېبې .
ـ څۀ غنم لاندۀ وو څۀ ژرنده پڅه .