پښتو متلونه – پيل په الف
پښتو متلونه پیل په (آ):
آسان یې نالول، چنګښو هم پښې پورته کړې.
آس شيشني، خر رايي، غاتره نوري بلاوې وايي.
آس که ټکنی دی، میدان یې لنډ دی.
آفرین دې پر انا سي، چې د نوپوستکو څخه یې یوه غړکه پخه کړه.
آفرین دې پر انا سي، چې د نو غړکو څخه یې یوه غړکه پخه کړه.
پښتو متلونه پیل په (الف):
اختیار ستا خولۍ ده، خپله که پر سر یېږدې، که پر کونه (تله).
اسپکی نه یم، اخیستی یې یم.
اسمان یې تلتک، مځکه یې کراسته ده.
اصل خطا نه لري، کم اصل وفا نه لري.
الا بلا، په ګرېوان ملا.
امنا ده ذاکره، په هغه لویه لاښه.
انا مړه شوه، او تبه یې وشکېده.
انتظار تر قتل بدتره دی.
انسان په کار نه، کم اصل کېږي.
انسان، تابع د احسان.
انسان تر کاڼي کلک، تر ګل نازک دی.
انسان د کاله خوښ ښه دی، نه د مېلمه.
انسان کله درياب، کله کرياب وي.
انګور وخوره، غنم راوړه، باغ دې خپل دی.
اوبه په ډانګ نه بېلېږي.
اوبه چې تر سر لوړې شي، څه یوه لویشت څه یو نیزه.
اوبه خړوي، او ماهیان پکې نیسي.
اوبه د لوړې خوا خړېږي.
اوبو اخیستی، ځنګ ته املې وهي.
اور یې په اوبو کې بل دی.
اوږ د رنځ د مرګ کرول دي.
اوسپنه چې ټکېږي، لا پخېږي.
اوس نو ته ښه شوې، که د خیرک مور.
اوس یې سر ته دوه ګوتې نه رسېږي.
اوښ ته یې ویل: دا غاړه دې ولې کږه ده؟ هغه ویل: کوم ځای مې سم دی، چې غاړه مې کږه بولې.
اوښ چې نه چو کېږي، غڼ یې څوک پرې کوي.
اوګره په تلوار نه سړېږي.
اوګره مې درلېږله، خو پاته نه شوه.
اول ځان، پسې جهان.
اول دیوال، پسې نهال.
اول سلام، پسې کلام.
اول نوک ځای، پسې سوک ځای.
