این وصیت محمد فاتح برای فرزندش در حالی است که او بر بستر مرگ افتاده است؛ وصیتی که بهترین و صادقانه ترین تعبیر از روش زندگی و ارزش ها و مبادی و اصولی است که بدانها باور داشت و برای خلفا/حکمای بعد از خود پایبندی بدان را آرزو داشت؛ «من دارم می میرم؛ اما بر مرگ خویش متأسف نیستم؛ زیرا چون تویی را به پشت سرم بجا می گذارم. عادل و صالح و نیکوکردار و مهربان باش. بدون تمیز رنگ و بو، بر رعیت خویش آسان بگیر.

در عرصۀ نشر دین اسلام تلاش نما؛ زیرا این مسؤولیت پادشاهان، در زمین است. توجه به امور دینی را بر هر چیز مقدم بدار و بر مواظبت آن سستی نکن. از استخدام کسانی که در باب امور دینی اهتمامی نداشته و از گناهان کبیره اجتناب نمی ورزند و در نادرستی ها غرق و در جانب بدعت قرار دارند، بپرهیز و از کسانی که تو را بدین امور فرا می خوانند، دوری نما. گستره و پهنای اقلیمت را با جهاد وسعت بخش. اموال بیت المال را از حیف و میل شدن نگهدار. مبادا بدون موجب و حق اسلام، به سوی مال کسی از رعیت دست دراز نمایی. قوت و غذای تهیدستان را عهده دار شو و برای مستحقین، خوان کرم بگستران.

چون علما و دانشمندان بسان نیروی پراکنده در جسم و جان دولت است، ایشان را بزرگ دار و تشجیع و تشویق شان نمای و هرگاه شنیدی عالمی در دیار دیگری است، او را بسوی خود فرابخوان و با مال اکرام نما.
متوجه باش مال و سپاه تو را نفریبد. مبادا اهل شریعت را از دروازه ات دور داری. نشود به امر و عملی مخالف احکام شریعت بگرایی؛ زیرا دین هدف ماست و هدایت، کیش و آیین ما، و با همین بود که پیروز شدیم.

این نکته را از من به خاطر سپار!
من در این اقلیم و سرزمین همچون مورچه ای حضور یافتم، سپس خداوند این نعمت های بزرگ را ارزانی ام داشت؛ راهم را پیش گیر و پای در جای پایم گذار، برای عزتمندی این دین و احترام اهل آن، فعالیت نما. اموال دولت را در راه خوشگذرانی و امور بیهوده و یا بیشتر از حد لازم، مصرف نکن؛ چون این از بزرگترین اسباب هلاکت برای جوانان به شکل عام و برای دعوتگران به شکل خاص است.»