همدا قلم دی چی د انسان په ذهن کی انقلاب راولي او په ټټر کی بندیوان زړه یې له مینې او عاطفې څخه ډکوي. قلم بشري ټولنو ته د علم، ژوند او ځان پیژندنې لیکې سیده کوي. قلم د پخوانیو امتونو د تمدن، اخلاقو او ناکامیو داستانونه کاږي او د آدم او حواء راتلونکي زوذات ته یی په میراث پریږدي. قلم پخپلو نریو نریو لیکو او رنګونو سره، د ژوند شاخص بدلوي او ولسونه دده له برکته، خپل حسب او نسب پیژني.
د الله تعالی په مبارک کتاب کی چی د طیبې او خبیثې د کلمو کومه یادونه شوی، هغه دواړه د قلم په واسطه لیکل کیږي. له همدی ځایه، تکړه لیکوال هغه ندی چی د خپلی لیکنې لپاره یواځی جادوګر لفظونه او قالبي جملې انتخاب کړي، بلکی ښه انځورګر هغه دی چی د خلکو په زړونو او فکرونو کی د زغم او حوصلې تخم کري او د درناوۍ روحیه پیاوړې کوي. نو ځکه خو ددی قلم هره لیکه جالبه ده، جذبه ده او د شاعر په ژبه یو جنون دی. ددی قلم هره کرښه یو فریاد دی، یوه کړیکه ده او انګار دی.
د نن ورځې دا ټول پرمختللي وسایل د هغه چا لخوا جوړ او رامنځ ته شوي چې د ښوونځي په لمړۍ ورځ یی پخپلو وړو وړو ګوتو کې قلم نیولی او بیا یی په جب کې ټومبلی دی. هغه چا چې د سپوږمۍ په خړه خاوره خپل بیرغ پورته کړی او هغه چا چې په مریځ کې د اوبو ډنډونه میندلي، دا ټول د قلم له برکته دي.

خو دریغه دریغه، نن ځمونږ په ولس کی ترټولو بی قدره او له پامه غورځول شوی عنصر، همدا قلم دی.

ولي الله ملکزی