د وختونو آئینه | شعر | سید عبیدالله نادر

داســي پړاونو د ژوندون څـــــــخه ، تیریږمـــــــه

زه چې په دي عصــــر ، او وخـتونو کې اوسیږمه

نه غواړم چـــې نور دا کرغیړنۍ ، څـــیری ووینم

ځم د دوی له څنـــګه ، په یو ډاک کې دیره کیږمه

وینمه جــــــلوې د دیو و دَدَ په ، مـــذهبی جــــامو

زه د داسي خلـــــــــکو په مـــاحول کې نه ځایږمه

ډک چې شي زړګۍ می ، د رحمت له دریابونو نه

هله لکه پرخـــــــــــــــه ، پر ګــلونو راوریږمـــــه

درک د عاجزۍ می ، دومــره روح سره ټړلی دی

چې پټ لدې عـــالمه ، د خپل ځــان سره ژړیږمه

کاږم له غرقاب ځینې ، د میني ، او مانا ګــــــوهر

زه چې کله کله ، په خـــیالونو کــــــــې ، ډوبیږمه

هسی په ګــــلونو کې ، د خـــپل ژوندون فنا وینم

پوه یم چې د ګل په څـــیر ، په یو مهال رژیږمه

وینــــمه جمال د حقــــیقت ، په هــــغه دَم کې زه

کله د خــــودۍ و آئــــــــــینې ته چې ، ودریږمه

تل بخښم رڼا د حقــــــیقت ، و تــــیاره زړونو ته

زه لکه وږمـــه په هر ګلــــشن کې ، راخوریږمه

کله چې د زړه خبری واورم ، صاحبدل له خولی

هلته په محفل کې لــکه،ګل په شان ، غــــوړیږمه

اوس هم په درشل د امتـــحان کې ، پاتي شوی یم

ځکه خو له ســختو ګړنــــــګونو نه ، تــــیریږمه

زړه کې می د میني محـــبت دي ، ترانــــې پرتې

ځکه د دردمـن زړګي له ســـــوزه می ، غږیږمه

ځم لدې محــــــــفله ، په ژړا او په سلــــګوسلګو

خدای خبر د چــــا به ، پس له مــرګه زه یادیږمه

ځمـــه چــــې نور وځـــــم ، نفرتونو دنیاګۍ څخه

پرانـــیزم عـــــالم ته غیږ ، او ټولو نه ځــاریږمه

سید عبیدالله نادر