د صبر او شکر کيسه
یو وخت یو پاچا و، چې ډېر مغرور او ظالم و. دی تل خپلو رعیت ته تکلیف ورکاوه، خو د دربار یو بوډا وزیر ډېر هوښیار و.
یو ورځ پاچا د ښکار لپاره ځنګل ته ولاړ. هلته یې د غشیو تمرین کاوه، خو ناڅاپه یې د خپل لاس یوه ګوته پرې شوه. هغه ډېر غوسه شو، خو وزیر وویل: “پاچا صیب! شاید دا ستاسو لپاره خیر وي، ځکه چې الله ته هر کار د حکمت له مخې وي.”
پاچا دا خبره واورېده او سخت غوسه شو. هغه وزیر زندان ته واچوه. وزیر بیا هم موسکی شو او ویې ویل: “شاید دا زما لپاره هم خیر وي.”
څو ورځې وروسته پاچا بیا ښکار ته ولاړ، خو دا ځل د ځنګل وحشي خلکو ونیو. دوی د خپل رب لپاره د قربانۍ قرباني ته انسانان نیول، خو کله چې یې ولیدل چې د پاچا ګوته نشته، نو ویې ویل: “دا ناقص دی، موږ سالم انسان ته اړتیا لرو.” دوی هغه خوشې کړ!
پاچا د وزیر خبره رایاده کړه، بېرته قصر ته راغی، وزیر یې له زندان څخه را وایست او ورته ویې ویل: “ته رښتیا ویلې و، زما د ګوتې پرې کېدل زما لپاره خیر و!”
وزیر وخندل او ویې ویل: “پاچا صیب، زه هم چې زندان ته ولاړم، دا زما لپاره خیر و، ځکه که زه درسره وای، نو هغه وحشي خلکو به زه حتماً قرباني کړی وای!”
زموږ لپاره درس:
هر څه چې په ژوند کې پېښېږي، هغه د الله له حکمت سره وي. که څه هم موږ بعضي وخت غمجن کېږو، خو باید صبر او شکر وکړو، ځکه چې الله زموږ لپاره تل ښه کوي!
