مقدمه:
استعمار پیر در طول تاریخ به شیوه ها و ابزار گوناگون سعی در برده گی ملت ها داشته است و بر همه گان واضح است که استعمارگران بیش از همه، ملت های مسلمان را هدف تهاجم خویش قرار داده اند. از دیرباز بدینسو کشورهای اسلامی شاهد فعالیت های منحرف کنندۀ فکری گروه های تبشیری در بین ملت های مسلمان و خصوصاً جوانان مسلمان بوده اند. و همه می دانیم که هدف آنها قناعت فکری جوانان و سوق دادن ایشان به سوی فکر و اندیشه نبوده، بلکه این صیادان با فریب دادن افکار و در موارد گوناگون استفاده از فقر اقتصادی مسلمانان در تلاش اند تا گوهر ایمان آنها را بربایند.
درین روزها فعالیت گروه های تبشیری در کشور ما در کنار سایر تهاجمات فرهنگی بیش از همه زمان محسوس است. به اصطلاح حالا که آب در افغانستان گل آلود است آنها سعی دارند هرچه بیشتر ماهی بگیرند.
عدم آگاهی درست جوانان از مسیحیت و حتی اسلام باعث شده است تا عده ای از جوانان مسلمان ما در دام صیادان مکار تبشیری افتاده و فریب آنها را بخورند و چه بسا که شاهدیم غوغاهای نیز بار بار برای این جوانان براه می اندازند.
درین چنین وضعیتی برای جوانان ما لازم است تا معلومات خویش را در مورد مسحیت و هم در مورد اسلام کامل نمایند تا با  درک حقیقت اسلام سلاح برنده ای در مقابل موج تهاجمات فرهنگی، دینی و سیاسی در دست داشته باشند.
این مقال ترجمه از نوشته های یک شخص مسیحی است که با تحقیق در مورد اسلام و مسیحیت، حقیقت آن را درک نموده و آگانه به اسلام روی آورده است: 

از تثليث تا وحدانيت:

در حقيقت داستان اسلام آوردنم را به خاطر رهنمايي برادران و خواهران ديگري كه اكنون در پي يافتن حقيقت در تحقيق و جستجو هستند، مينويسم. تا توانسته باشم در حد توانم راه را براي شان روشن كرده باشم.
اگر خواسته باشيم اسلام و مسيحيت را بصورت اساسي مطالعه نماييم و ريشه يابي كنيم تفاوت زيادي از هم (در اصل) ندارند. هر دو از اديان بزرگ الهي هستند و ارتباطات زيادي را ميتوان بين آنها يافت كه نشان ميدهد هر دو از سر چشمه زلال وحي الهي الهام گرفته اند.  اما اگر خواسته باشيم عقايد امروزي مسيحيت، كه از كليسا به عنوان اصول و عقايد اساسي مسيحيت اظهار ميشود، را با اصول اسلامي مقايسه كنيم ناگريز به فرق هاي كاملآ آشكار بر ميخوريم. زيرا مسيحيت پس از حيات اوليه خويش از سر منشاء اصلي خويش به دور كشانيده شد و در طول گسترش آن در اروپا ماهيت بشري گرفت و عقايد زيادي از ذهن بشر در آن وارد گرديده است. هيچكس نميتواند انكار كند كه مسيحيت در ابتداء يعني در عصر مسيح(ع) پيروانش را به يكتا پرستي دعوت ميكرد اما بعدها كشيشان ماهيت يكتاپرستي آنرا به سه گانه پرستي تغير دادند تا قابل پذيرش و گسترش در اروپاي بت پرست باشد و خواستند –به ظن خو- نوعي همخواني بين بت پرستي و دين الهي ايجاد كنند.

اما وقتي با اسلام روبرو ميشويم مي بينيم كه اسلام همان ماهيت اولي خويش را كاملآ حفظ نموده است و اگر عقايد اسلامي را از عصر اوليه آن يعني زمان پيامبر اسلام(ص) تا كنون  بررسي كنيم هيچ تفاوتي در عقيده و تفكر مسلمانان ايجاد نشده است. اسلام بعد از بيست قرن نيز از همان چشمه زلال توحيدي آب ميخورد و از دستبرد اين و آن به خاطر مصالح عصري محفوظ مانده است.

من در ادامه ميخواهم روي اين مسايل بيشتر بحث كنم. اميدوارم تا اين تجربياتم كمكي باشد به آنانيكه اكنون در اول راه گرايش به اسلام هستند. روي اين منظور حديثي از پيامبر بزرگوار اسلام (ص) به يادم مي آيد كه فرموده اند:
« شخصي از يك مسير عبور ميكرد كه وسط راه شاخة خاري را ديد كه راه را بر عابرين مسدود نموده است. او مانع را از راه عام برداشت. خداوند بخاطر اين كارش از او خشنود گرديد و تمام گناهانش را بخشيد». (روايت بخاري)
ميدانم امروز در غرب تعداد بسيار زيادي در حالي كه عقايد مسيحيت آنرا قناعت داده نمي تواند به دنبال گمشده اي هستند و هر روز وقت شان صرف مطالعۀ اين دين و آن دين مي كنند. مي دانم در راه شان شاخه هاي خار وجود دارد كه نمي توانند زودتر به گمشدة شان برسند. اميد دارم تا با نوشتن تجربيات و تحقيقاتم توانسته باشم اين مانع را از سر راه آنها برداشته و گمشدة شان را براي شان نشان داده باشم. و آن گمشده هم چيزي جز حقيقت اسلام نيست.

من در سال 1998 ميلادي زماني كه 31 سال داشتم به دين مقدس اسلام گرويدم. من اصلآ از ايرلند هستم و در خانواده پايبند كاتوليك به دنيا آمده ام. اما تمامي ايام زنده گي ام را در خارج كشورم گذرانيده ام.
در اواسط 1990 ميلادي با يك زن مسلمان آشنا شدم كه مشتاقش گرديدم. و مايل گرديدم تا او را به عنوان همسر آينده ام برگزينم اما ميدانستم كه اگر او را بخواهم بايد از عقيدة مسيحيت دست بكشم و مسلمان شوم زيرا طبق عقايد مسلمانان زنان مسلمان بر غير مسلمانان حرام است.

تا آن زمان من چيز هاي زيادي در مورد اسلام نميدانستم. اما خاطرات تلخي از كشورهاي اسلامي داشتم. من در چند كشور اسلامي براي كار رفته بودم و دوستان مسلماني را نيز داشتم اما آنها از اسلام در خاطر من تصويري را ترسيم كرده بودند كه هيچگاه نميخواستم در مورد اسلام فكر كنم. اما الارغم آن اين بار تصميم گرفتم تا در مورد اسلام بيشتر مطالعه نمايم. كتابخانه ها و مراكز فرهنگي مسلمانان مرجع هاي مناسبي بود تا بتوان كتب اسلامي را براي تحقيق يافت. من كتاب هاي زيادي را در اوقات فراغتم خواندم. كتاب هاي مستشرقين در مورد اسلام و منابع اسلامي را مرور كردم. بايد گفت كه حقيقت جذابيتي دارد كه همواره حقيقت خواهان را به سويش مي كشاند. مطالعه و تحقيقم در مورد اسلام فكرم را در مورد اسلام كاملاً منقلب ساخت و غبار هاي كج فهمي را كه قبلاً از اسلام در ذهن داشتم از روي تصوير شفاف اسلام شست. و پروردگار مهربان مرا با حقيقت آشنا ساخت. و آنگاه بود كه من پي بردم در اشتباه بسيار بزرگي بوده ام كه عملكرد چند تن مسلمان را به عنوان حقيقت اسلام قبول كرده و اسلام را بد مي ديدم بدون اينكه بدانم خود اسلام چي ميگويد.

نقطه مشكل برايم در پذيرش اسلام كجا بود؟ چگونگي در مورد مسيح در مسيحيت تا اسلام تقاوت بسيار زيادي وجود دارد. من يك مسيحي بودم كه به تثليث مقدس ايمان داشتم. اتحاد سه گانه يي خداي پدر، مسيح فرزند خدا و روح القدس برايم يك حقيقت انكار ناپذير تلقين شده بود. اما اسلام به شدت اين عقيده را رد مي كند و به انسان مي آموزد كه به يك خداي واحد ايمان داشته باشند كه بر همه چيز قادر است، نه فرزندي دارد و نه هم كسي با او همتاست. حضرت عيسي (ع) فرزند خدا نيست، بلكه او پيامبر بزرگ از سلسله پيامبران الهي است. او نيز يك بشر است مانند ديگران و او نيز انسان ها را مانند ديگر پيامبران به يكتاپرستي دعوت ميكرده است.

لَّن يَسْتَنكِفَ الْمَسِيحُ أَن يَكُونَ عَبْداً لِّلّهِ وَلاَ الْمَلآئِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَمَن يَسْتَنكِفْ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيَسْتَكْبِرْ فَسَيَحْشُرُهُمْ إِلَيهِ جَمِيعًا ﴿نساء 172﴾

مسيح از اينكه بنده خدا باشد هرگز ابا نمى‏ورزد و فرشتگان مقرب [نيز ابا ندارند] و هر كس از پرستش او امتناع ورزد و بزرگى فروشد به زودى همه آنان را به سوى خود گرد مى‏آورد (سوره مباركه نساء 172)
مَّا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَأُمُّهُ صِدِّيقَةٌ كَانَا يَأْكُلاَنِ الطَّعَامَ انظُرْ كَيْفَ نُبَيِّنُ لَهُمُ الآيَاتِ ثُمَّ انظُرْ أَنَّى يُؤْفَكُونَ ﴿المائده 75﴾

مسيح پسر مريم جز پيامبرى نبود كه پيش از او [نيز] پيامبرانى آمده بودند و مادرش زنى بسيار راستگو بود هر دو غذا مى‏خوردند بنگر چگونه آيات [خود] را براى آنان توضيح مى‏دهيم سپس ببين چگونه [از حقيقت] دور مى‏افتند (سوره مباركه مائده75)

لَّقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَآلُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ قُلْ فَمَن يَمْلِكُ مِنَ اللّهِ شَيْئًا إِنْ أَرَادَ أَن يُهْلِكَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ وَمَن فِي الأَرْضِ جَمِيعًا وَلِلّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا يَخْلُقُ مَا يَشَاء وَاللّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿المائده17﴾
كسانى كه گفتند خدا همان مسيح پسر مريم است مسلماً كافر شده‏اند بگو اگر [خدا] اراده كند كه مسيح پسر مريم و مادرش و هر كه را كه در زمين است جمله گى به هلاكت رساند چه كسى در مقابل خدا اختيارى دارد فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است از آن خداست هر چه بخواهد مى‏آفريند و خدا بر هر چيزى تواناست (سوره مباركه مائده 17)

لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَقَالَ الْمَسِيحُ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُواْ اللّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ إِنَّهُ مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيهِ الْجَنَّةَ وَمَأْوَاهُ النَّارُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ ﴿المائده72﴾
كسانى كه گفتند خدا همان مسيح پسر مريم است قطعا كافر شده‏اند و حال آنكه مسيح مى‏گفت اى فرزندان اسرائيل پروردگار من و پروردگار خودتان را بپرستيد كه هر كس به خدا شرك آورد قطعا خدا بهشت را بر او حرام ساخته و جايگاهش آتش است و براى ستمكاران ياورانى نيست (سوره مباركه مائده 72)

وَإِذْ قَالَ اللّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنتَ قُلتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَهَيْنِ مِن دُونِ اللّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ إِن كُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلاَ أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنتَ عَلاَّمُ الْغُيُوبِ ﴿المائده116﴾
و [ياد كن] هنگامى را كه خدا فرمود اى عيسى پسر مريم آيا تو به مردم گفتى من و مادرم را همچون دو خدا به جاى خداوند بپرستيد گفت منزهى تو مرا نزيبد كه [در باره خويشتن] چيزى را كه حق من نيست بگويم اگر آن را گفته بودم قطعا آن را مى‏دانستى آنچه در نفس من است تو مى‏دانى و آنچه در ذات توست من نمى‏دانم چرا كه تو خود داناى رازهاى نهانى (سوره مباركه مائده 116)

قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا ﴿مريم30﴾
«كودك-عيسي(ع)» گفت منم بنده خدا به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است (سوره مباركه مريم 30)

بنياد اسلام براساس توحيد و يكتاپرستي گذاشته شده است. قرآن در سورۀ 112 (سورۀ اخلاص) صفات توحيد خداوند را چنين بيان ميدارد:
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ 1 اللَّهُ الصَّمَدُ  2 لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ  3 وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ 4   (سوره مباركه اخلاص آيات 1-4)
بگو اوست‏خداى يگانه، خداى صمد (ثابت متعالى)، (كسى را) نزاده و زاده نشده است، و هيچ كس او را همتا نيست.
اگر به عنوان يك مسيحي با چنين عقايد تازه اي روبرو شويد چه واكنشي نشان ميدهيد؟ براي من اين موضوعات خيلي دلچسپ و جالب بود زيرا من همواره به مسيحيت نگاه نقادانه داشتم و هيچگاه در باورم نمي توانستم الوهيت مسيح، كفاره شدن خون مسيح را براي آمرزش گناهان و مواردي ازين قبيل را شاخ و برگ بدهم. به هر حال هر چه در مورد اسلام بيشتر مطالعه كنيم به حقايق بيشتر پي مي بريم و مي دانيم كه اسلام آنچه را ميگويد مانوس روان آدمي است و پذيرفتني. زيرا همه باور هايش با فطرت انساني سازگار است ازين رو از همان اول در روح و قلب انسان ريشه ميدواند و انسان را مجذوب صراحت، فصاحت و حقايق انكار ناپذيرش ميكند.

با ادامه تحقيقاتم در مورد حقيقت حضرت عيسي(ع) وارد مطالعاتي در مورد سير تاريخي كليسا شدم. هرچند دامنة اين تحقيقات بيشتر مي شد بر حيرتم مي افزود زيرا به مواردي بر مي خوردم كه در طول 14 سال تحصيلات مذهبي در دانشگاه هاي كاتوليك نشنيده بودم. آنچه درين تحقيقات مسلم بود اين كه كتاب هاي مقدس امروزي كلام حواريون و دست كاري كشيش هاي مسيحي و يهودي در طول تاريخ مسيحيت مي باشد. اگر به تاریخ مسیحیت نظری اندازیم حتماً به پولس بر می خوریم که به عنوان رسول، تعالیم او جنبه تقدیس یافته و از سوی کلیسا پذیرفته شده است. در حالی که پولس هرگز رسول نبوده است. او حتی عیسی(ع) را ملاقات ننموده است و چندین سال بعداز مسیح با افترای در خواب دیدن مسیح و مامور شدن از سوی او برای گسترش تعالیم مسیحیت، شروع به نشر عقاید منحرفۀ چون تثلیث، تجسد و….  نمود که بعدها این تحریفات از سوی کلیسا مقدس شناخته شد و رسماً وارد عقاید مسیحیان گردید. عقاید پولس از تعالیم رسولانی که شخصاً مسیح را دیده بودند و تعالیمش را نقل کرده بودند نیز ناب تر تلقی میشود. در حالیکه منابع عهد قدیم (شریعت موسی) فرزند قرار دادن مسیح و به نوعی همتا خواندن او را با خدای پدر، کفر آمیز می داند.
در متون قديمي كتاب مقدس بني اسرائيل در فصل «مهاجرت بني اسرائيل» 5-2: 20 مي خوانيم:
Exodus 20: 2-5 :
I am the Lord your God…Worship no god but me…I tolerate no rivals.
ترجمه: من خداي شما هستم… به جز من هيچ كسي را پرستش نكنيد… براي من هيچ همتاي نيست.
و همچنين در کتاب تثنیه (کتاب دوم تورات) در سفر 6:4 مي خوانيم:
Deuteronomy 6: 4 :
Hear O Israel, the LORD – and the LORD alone – is our God.
The LORD, our God, is the only God.
The LORD our God is one.
ترجمه: اي بني اسرائيل، یهوه-خداي يكتا-پروردگار ماست.
خداوند، خداي ما، خداي يكتاست.

در آيات فوق كدام اشاره اي به تثليث كه بناي مسيحيت امروزه را تشكيل داده است، ديده نمي شود و خداوند همچنان كه براي مسلمانان بيان شده است، موصوف شده است. كلمة «الله» كلمة عربي است كه به خداوند بزرگ اطلاق مي شود. هم چنانكه در متون مقدس «God» استفاده شده است. اين كلمه در عربي به ذات ديگري اطلاق نمي شود چنانچه در نزد بعضي غربي ها فكر اشتباهي موجود است و اين دو كلمه را از هم متفاوت مي دانند. بلكه تعبير كلمة «الله» در قرآن و «God» در كتاب هاي مقدس همان ذاتي است كه خداي ابراهيم، خداي موسي، خداي عيسي و خداي محمد(ص) است. چنانچه يهوديان و عيسويان امروزي كه به زبان عربي صحبت مي كنند از كلمه «الله» استفاده مي كنند و اين كلمه در تورات ها و اناجيلي كه به زبان عربي است نيز ديده مي شود.

و زمانی که من با یک پروفیسور یهودی روبرو شدم در بحث با او مطمئن شدم که فرزند خدا خواندن مسیح و الوهیت دادن به او در تثلیث بوجود آمده در باورهای مسیحیت، در نزد یهودیان یک عقیده کفر آمیز است. او می گوید: « نظریه الوهیت مسیح کفری است که در مسیحیت بوجود آمده است. مسیح کاملاً یک انسان بوده است؛ نه شریک خداوند و نه فرزندش».
پولس هم چنان شریعت عیسی را منحصر به قوم خاص (یهودی) نمی دانست. از همین رو کوشید تا با تغیر دادن ماهیت شریعت آن را برای همه گان قابل پذیرش بسازد. او از تثلیث، تجسد و همگانی ساختن شریعت عیسی(ع)، که شباهت های زیادی به بت پرستی و وسیله گری برای رسیدن به خدا، به عنوان سرپوش های جهت گسترش مسیحیت منحرفه در یونان و اروپای امروزی استفاده نمود تا در مدت کم بیش ترین پیروان را به مسیحیت جلب نماید. او تعالیم مسیح را تحریف نمود و آنها را بدون اسثتناد به آنچه از عیسی(ع) توسط حواریون نقل شده بود به مردم تعلیم می داد و تمام آنها عقاید و باورهای شخصی او بوده است.  این موارد با رجوع به رساله های پولس(22-23 :17)قابل تبیین خواهد بود.

رشد در محیط کاتولیک و شرکت در درس ها و جلسات تبلیغی مسیحی در دانشگاه های کاتولیک برایم زمینه ای ساخته بود که به تمام آموزه های بایبل به عنوان کلام خداوند روحیۀ تقدس و غیر انتقادی داشته باشم. اما در دوران مطالعات تخصصی ام در مورد تاریخچۀ گردآوری و تدوین کتاب مقدس به تعارضات بنیادین و سوال برانگیزی که پولس و پیروانش در عهد جدید بوجود آورده اند پی بردم. به عنوان مثال کتاب اعمال رسولان از بخش 16 به بعد با ماموریت پولس ادامه می یابد، که هیچ هماهنگی با برنابا که یک حواری مشهور عیسی(ع) بوده است، ندارد. برنابا به عنوان اساس گذار کلیسای مسیحی در قبرس و از نویسنده گان اناجیل محسوب شده و مورد تایید عهد عتیق می باشد. اما انجیل برنابا سه قرن بعداز مسیح، به دستور امپراطور بت پرست روم  به طور دلخواه در زمان گرد آوری اناجیل و تدوین عهد جدید از اناجیل چهارگانه جدا گردیده است. برنابا در اورشلیم زمانی که دیگر حواریون مسیحی در قبال پولس آرام گرفتند به تعارضات خویش ادامه داد اما بعداً در پی بحث های طولانی با پولس یکجا شد. (اعمال رسولان  15: 36-40)

بدین ترتیب امروز اناجیل چهارگانه به عنوان آدرس شرعی مورد تایید جامعه مسحیت می باشد. این منابع سالها بعد از مسیح (325 بعداز میلاد مسیح) تدوین گردیده که دسته سوم و یا چهارم محسوب می شود. پس چگونه می توان به آنها به عنوان منابع دسته اول و معتبر اطمینان داشت. تاریخ تدوین اناجیل چهارگانه قرار ذیل اند:
1.    انجیل مرقس:65-75  بعد از میلاد.
2.    انجیل لوقا:   80-85  بعداز میلاد.
3.    انجیل متی:  85-90  بعد از میلاد.
4.    انجیل یوحنا:  95-140  بعد از میلاد.

چگونه کلام خدا می تواند از مسیح به طور واضح دو دیدگاه نسَبی ارائه دهد. (انجیل متی 17-1:1 و لوقا  37-3:23 ) و چرا به مسیح جنبه انسانی داده شده است اگر واقعاً او فرزند و همتای خداست پس لازم نیست که در عین حال هم جنبه انسانی داشته باشد و هم خدایی. این دو انجیل دیدگاه های متفاوتی از مسیح ارائه می دهند در حالیکه هر دو از تعالیم معتبر عیسی(ع) محسوب می شوند. وجود این چنین تفاوت های بنیادین بین منابع معتبر مسیحی، به انسان یک نکتۀ مهم و روشن را واضح می سازد این که این منابع نمی تواند مراجع قابل اعتبار زنده گی و آموزه های اصلی حضرت عیسی(ع) باشد و به عنوان اساس و پایه های دین مسیح مورد قبول و اطمینان قرار گیرد.

اولا:ً این که منابع عهد جدید بدون در نظر داشت منابع عهد عتیق تدوین شده است.
ثانیاً: این که اناجیل بیشتر از این که جنبۀ تشریعی داشته باشد در جوّی نوشته شده است که هر کدام از مدویّن می کوشیده اند تا عقاید مسیحی را با عقاید روم آن زمان بیشتر نزدیک سازند تا مورد پسند امپراطور بت پرست قسطنطین قرار گیرد و در بین مردم گسترش یابد. ازین رو می توان گفت که شریک ساختن به ذات واحد خداوند که در منابع عهد عتیق نبوده است درین جریان وارد باورهای مسیحیت شده است.
ثالثاً: انجیل معتبر برنابا توسط پولس از اناجیل رسمی بایبل جدا ساخته شد. و از قرن چهارم میلادی به بعد کلیسا رسماً عقاید پولس را پذیرفت و انتشار داد.
رابعاً: حضرت عیسی(ع)، رسولان و حواریون مسیحی تماماً از قوم یهود بوده اند و آثار شان (کتب عهد قدیم) به زبان عبرانی، در حالیکه منابع عهد جدید به زبان یونانی نوشته شده است. در یک ضمیمه نامه ای که در یک نسخۀ از بایبل از سوی کلیسای کاتولیک نوشته شده است به مواردی اشاره دارد که در ترجمه و تشریح منابع عهد عتیق از نسخه های ترجمه شدۀ آن به زبان یونانی(Septuagint version نسخه ترجمه شده تورات به زبان یونانی توسط 70 تن که در زمان بلطیموس، 200 سال قبل از میلاد در مصر ترجمه شده است.) استفاده شده است نه از نسخه های اصلی آن که به زبان عبرانی است. درین ضمیمه آمده است:
«در بسیاری از موارد در نسخه های ترجمه یونانی تفاوت های قابل توجه در معنی از نسخه های اصلی کتب عهد عتیق به زبان عبرانی دارد».
این موارد سوالات بزرگی را در مورد اعتبار منابع عهد جدید بوجود می آورد. زیرا چگونه ممکن است حقایق تعالیم مسیح از روی یک زبان خارجی که تفاوت های زیادی با اصل عبری و آثار عهد عتیق دارد، به صورت درست انتقال داده شده باشد.