آیا از رستاخیز می دانی؟

زندگانی بالآخره به پایان خواهد رسید، مهتاب سیرو حرکت خود را بخاطر ابد ترک خواهد کرد، آفتاب از رنج طلوع و غروب روزمره نجات خواهد یافت، ستاره گان که از روز آفرینش تا به حالا سقف آسمان را با نور افشانی و چشمک زنی خود آراسته ساخته است، خاموش خواهند شد.
کوه ها به تمام سنگینی و بزرگی هیکل خود، همچو پخته و پشم رنگین که به سبب وزش باد تند و تیز به پرواز درمی آیند، به پرواز خواهند آمد و فرو خواهد پاشید.
اقیانوس ها و ابحار را توان نخواهد بود، تا یک قطره آب را بخاطر ریختاندن عطش مردمان در خود نگهدارد.
آسمان به شدت خواهد ریخت و ریزه، ریزه خواهد شد.

زمین هم  این زمین نخواهد بود، بلکه چهره اش را عوض خواهد کرد، سیمایی متوحش و زور گوی غرب در خود خواهد شکست، شرق هم چاشنی مظالم های خود را خواهد چشید؛ وطن فروشان و ددصفتان خاین که به اشاره اجانب ملت خود را زیر ساطور ظلم قطعه ، قطعه میکردند، به پاسخگویی طلب خواهند شد.
آری! همه ی این اتفاقات خواه مخواه رخ خواهد داد و آن روز ، روز قیامت خواهدبود.
روز رستاخیز، که زورگویان و طواغیت هر عصر در آن روز از هیبت آن خورد و ریز می شوند.
روز عدل و انصاف که حتی حیوان که بر دیگر حیوان ظلم کرده باشد، محکوم خواهد شد.

پروردگارجهانیان این روز را به نام های گوناگون نامبرده است،از آن جمله:

الف: یوم الدین- روز که هر کس در آن کیفر و پاداش اعمالش را می بیند.
ب:  قارعه- مصیبت بزرگ و کوبنده دلها.
ج: قیامت- روزی که نظام و زندگی این دنیا را پایان می بخشد.
د: حاقه- امر واقع شونده و روزی که واقع شدنش حق است.
ه: تغابن- روز که کفار به خساره خود که به سبب غین شان برای شان میرسد، متوجه می شوند.

بلی! روز قیامت فرامی رسد، روز که تمام انسانیت و همه بشریت به طرف میدان رستاخیز کشانده می شوند و از کرده های خود، جواب می دهند و به یکی از دو سرنوشت روبرو می شوند.

1- زندگی شاد و خرم در بهشت برین و استفاده از نعمت های بیکران آن.
2-خواری و زبونی و بود و باش در آتش دوزخ، که اگر نمونه آن درین دنیا به نمایش گذاشته می شد، هر آیینه آه و فغان هر باشنده آن گوش ها را سراخ می کرد و قلب ها را می گداخت.(خداوند”جل و علی” هر مسلمان را ازین عذاب نجات بدهد.)
روز آخرت خواه مخواه واقع می شود، روز که تمام انسانیت عریان و برهنه از قبرهای خود به پا خواسته و همه شان را سراسیمگی  در خود می پیچد، دوستان و رشته داران نزدیک انسان پا به فرار می نهد، گویا هیچ رابطه میان آنها وجود ندارد؛ چی رسد به آنها که در زندگی یکی دو بار با ایشان دست پرسی صورت گرفته باشد.
الله “جل جلاله” می فرماید:” فإذاجاءت الصاخه یوم یفر المرء من أخیه وأمه و أبیه وصاحبته وبنیه لکل المرء منهم یومئذ شأن یغنیه” ( سوره عبس-آیه 33-37 )
ترجمه: پس وقتیکه بیاید آن گوش پاره کننده، روزی که فرار می کند مرد از برادرش و از مادرش و پدرش، و ازهمسرش و پسرانش، برای هر مردی از آنان در آن روز  فکری مسلط شده، که برای او کافی است.
هنگامی که انسان از پدر و مادر خود فرار نماید، وقتی که انسان بردرش را ترک گوید، زمانی که انسان شریک زندگی و همسر خودرا و گوشه جگرش(اولادش) را به  باد فراموشی بسپارد و از همه آنها به فرسنگ ها دور بگریزد، آن چی روزی خواهد بود؟ وحشت و سراسیمگی آن به کدام جا خواهد رسید؟ انسانها در آن روز چی حالتی خواهند داشت؟ آیا هرکسی از نتایج و عواقب آن روز در هراس نخواهد بود؟!!!

در حدیثی آمده است:
رسول الله” صلی الله علیه و سلم” روزی احوال قیامت را بیان داشته فرمودند: درین روز تمام مردم، عریان و ناختنه، حشر کرده می شوند.
زنی پرسید: آیا درین روز بعضی مردم به عورت های دیگری نخواهند نگریست؟
پیامبر”صلی الله علیه وسلم” در پاسخ این آیات را (فإا جاءت الصاخه یوم نفر المرء من أخیه وأمه و أبیه وصاحبته وبنیه لکل المرء منهم یومئذ شأن یغنیه) تلاوت نموده جواب دادند: ای فلانی!درین روز هر کسی چنان حال داشته می باشد که از دیدن به دیگران بی نیاز می باشد.!!!

 گفته های فوق چهره رستاخیز را مصور نموده، این را میرساند که روز قیامت با روز های زندگی ما فرق بسیار داشته و تمام مردم از هیبت آن در شگفت می افتند، قلب های شان درخود گوبیده می شود….
پس خوشا بر حال آنانی که توشه ی راه را با خود تهیه دیده الله”جل جلاله” راخشنود می سازد، راه دخول بهشت را از آن خود ساخته، از حفره های دوزخ خود را رهایی می بخشد.

نقیب الله