وصاياي تربيتي

تربيت يكي از ضروريات زندگي اسلامي است كه والدين مكلف اند درين مورد تلاش هاي بي دريغي نمايند تا بتوانند فرزندان اهل صلاح و با تربيتي را به جامعه اسلامي تقديم نمايند ، تاكه باعث سرفرازي شان در دنيا و آخرت گردد؛ به همين اميد واري نكاتي را كه درين زمينه لازم است ، والدين مورد توجه قرار دهند به رشته تحرير در آورده ، از خداوند خواهانم اين عمل ناچيز  را از جمله حسناتم قرار دهد.
1)    همراهي نمودن پسران را در سن هفت سالگي به سوي مسجد.
2)    عملي ساختن صله رحم و نيكي براي همسايگان همراه فرزندان.
3)    آموزش دادن محبت حجاب براي دختران در سنين طفوليت.
4)    پلان ريزي هدفمند اوقات فراغت فرزندان.
5)    آموزش دادن فرزندان به كسب وكار مناسب حال شان.
6)    راه اندازي رحله هاي مناسبي براي فاميل و اهتمام جدي به برنامه ها.
7)    در حضور فرزندان به آواز بلند ذكر خداوند را نمودن.
8)    پيوند دادن فرزندان به امت اسلامي و قضاياي جهان اسلام.
9)    همراي كردن شان در انجام كار خير مثل: اعطاي صدقات،‌وبخشيدن هديه ها و..
10)    شموليت شان به حلقات حفظ قرآن با نظارت و پيگيري.
11)    آموزش زبان عربي به فرزندان.
12)    صحبت كردن به زبان عربي درحضور شان اگر ممكن بود.
13)    بهره گيري از حوادثي كه بين خانواده رخ مي دهد.
14)    مستحكم نمودن روابط باخانواده هاي صالح تا محيط مطلوبي ساخته شود.
15)    در نظر گرفتن اين مسئله كه كردار و سخنان بزرگان برخوردان تآثيرميگذارد.
16)    امعان نمودن به قضيه محبت كه محبت تارپود تربيت اسلامي است.
17)    شناختن دوستان فرزندان به روش مناسب وشايسته.
18)    انتخاب يك روش تربيتي بين والدين.
19)    تشويق وترغيب فرزندان به عادات پسنديده وارج گذاشتن به آنها.
20)    تمرين دادن شان به انجام اعمال مفيد.
21)    عادت دادن فرزندان به خوردن آنچه در سفره موجود است.
22)    عادت دادن شان به اينكه درجاي تاريك خواب نشوند.
23)    نهادينه ساختن اخلاق پسنديده در وجود شان مثل: بخشش،‌شجاعت، وامثال آن.
24)    تشكيل يك كتابخانهي ويژه براي فرزندان درخانه، وچي زيباست اگريك پايه كمپيوتر با برنامه هاي مفيد وجالب به كتابخانه علاوه شود.
25)    آراستن شان به گراميداشت مهمان درسنين اوليه به عادت دادن شان به پذيرايي از مهمانان.
26)    اهتمام به بيان قصه هاي پيامبران براي شان.
27)    آموزش دادن سنت هاي الهي را،مثل: اينكه اسباب مربوط به مسببات است و اينكه اگرروزي ميخواهي بايد كار كني.
28)    تعليم شان به اينكه معناي عبادت شامل است، وعدم جدايي بين اعمال دنيا و آخرت.
29)    آموزش دادن اداي نماز به فروتني و آهستگي وبدون عجله.
30)    آموزش امر به معروف ونهي ازمنكر به صورت تدريجي.
31)    عدم فروگذاشت اشتباهات شان بدون درمان.
32)    كاشتن قناعت در نفوس فرزندان.
33)    صبروشكيبائي وعدم شكوه از تربيه اولاد، وكمك خواستن از پروردگار، ودعاي خير براي شان.
34)    رعايت عدالت در برخورد و بخشش بين فرزندان.
35)    ايجاد انگيزه براي انجام اعمال نيك.
36)    راه اندازي درس در خانه.
37)    آموزش دادن شان به اينكه ازوقت خود بهره بگيرند گرچه داخل موترباشند.
38)    تكرار زياد اصطلاحات شرعي تا به آنها الفت بگيرند.
39)    پله پله پيش رفتن، صبرنمودن واستقامت داشتن در مراحل تربيه به غرض تحقق اهداف مورد نظر.
40)    ايجاد الگوي مناسب و پيمودن روش هاي متنوع.
41)    دلها را به خداوند ربط دادن.
42)    دقت بيشتر نمودن به تربيت فرزند بزرگ.
43)    واضح ساختن دوران مادري براي دختران چراكه اين دورهي زن مسلمان است.
44)    اهتمام پدر به دروس جديد تربيتي.
45)    درنظر گرفتن تفاوت هاي فردي فرزندان.
46)    نهادينه ساختن انجام كارهاي خيروطاعات و منع بدي ها ومعاصي.
47)    رعايت توازن درتربيه.
48)    تربيت بايد فراگيرباشد.
49)    وقتي فرزندت را به كاري امركردي، اجراي آنرا پيگيري كن.
50)    توانائي فيصله پيرامون شخصيت فرزندان.
51)    توجيه عكس العمل هاي محبت وغضب فقط براي خداوند.
52)    رشد بلندپروازي هاي فرزندان و دادن راهكار به آنان.
53)    عدم اجابت تمام خواسته هاي فرزند.
54)    تربيت دختران به آنچه مناسب حال شان است.
55)    بيان اوصاف وزيبايي ها جنس مخالف نزد اولاد خطرناك است.
56)    آموختن تفاوت هاي مرد وزن مطابق آنچه در شريعت وارد شده است.
57)    ربط اوامر و نواهي به خداوند نه به عادات و رسم ورواجها.
58)    ايجاد محبت الله در ذهن شان ونسبت نعمت ها به آفريدگارآن.
59)    رهنمايي طفل به تشويق بيشتراز ترساندن.
60)    انتخاب مكتب و قريه مناسب.
61)    هفت سال بافرزندت بازي كن، ازيك سالگي تا هفت سالگي.
62)    هفت سال او را تربيه كن، از هفت سالگي تا چهارده سالگي.
63)    هفت سال او را همراهي كن، ازچهارده سالگي تا بيست يك سالگي.
64)    توجيه فرزندان از آدرس شرعي و زندگي عاطفي.
65)    مشوره گرفتن از اهل علم و تخصص.
66)    گاهي ازمجازات هم ميتوان استفاده كرد.
67)    ميانه روي در سخت گيري و آسان گيري.
68)    بهره گيري از نشست هاي خانوادگي براي رهنمايي و دعوت.
69)    ريشه كن نمودن عادت قسم خوردن به خدا.
70)    پدر هم بايد بخواند ومطالعه نمايد، دائم فرزند را امر نكند بلكه گاهي خودش به عملي دست يازد و فرزند را به پيروي از خود دعوت كند.
71)    قصداً سخنان مثبتي از همسايگان، نزديكان و دوستان بيان شود واز سخنان سلبي پرهيز گردد.
72)    شناخت ويژگي هاي نفساني هرفرزند.
73)    زياد بيم دادن فرزند، او را ترسو به بار ميآورد.
74)    خيلي احتياط نمودن موجب وسوسه مي شود.
75)    كثرت نزديكي روابط را تباه ميكند.
76)    تسخير فرصت هاي اساسي در عمل.
77)    همراي كردن اولاد را در حلقه هاي درس و كنفرانس ها.
78)    سخنان فرزندان را مطابق خواست شريعت تصحيح بايد كرد.
79)    آموزش دادن سپاس گذاري ازمردم به طورعموم و ازوالدين به طور ويژه.
80)    تعليم دادن به فرزندان كلماتي را كه محبت را بين شان ايجاد كند.
81)    رشد اعتماد به نفس در فرزندان تا خود شان كارها را انجام دهند.
82)    تربيت شان به اينكه وسايل را اهداف ندانند، مثل:ورزش و شهادتنامه.
83)    به خواندن و شرح جملات حكمت آميز و مثل ها تشويق شان كنيد.
84)    عدم مقايسه بين فرزندان.
85)    عدم مشاجره والدين در محضر فرزندان.
86)    رسيدگي به اين كه وقايه وجلوگيري از مداوا و درمان بهتر است.
87)    تربيت فرزندان بر تواضع، پذيرش حق وعدم تكبر وخود بزرگ بيني.
88)    ايجاد توافق بين دو حالت فكري و تربيتي.

تهيه كننده:‌ عبدالخالق احسان.