غښتلی، غیرتمنه، مدبره او وطندوسته ښځه وه، کله چی د احمدشاه بابا لښکر د هندوستان څخه بیرته د راستنیدلو په حال کی وه، د کابل او کندهار پر لاره لښکرو ته تم کیدلو او استراحت هدایت ورکړل، نو یو سرباز چی کور یی دغه اردوګاه ته نږدی واقع شوی وو، په تلوار سره کور خواته روانیږی ترڅو خپل میرمنه( میرمن عینو) ووینی، میرمن یی د میړه ناڅاپه لیدلو چی وروسته له ډیره موده د هندوستان څخه راستانه شوی وو، ډیر خوشحاله شوه، عینو د میړه څخه پوښتنه کوی چی بابا ( احمدشاه بابا) چیری دی؟ میړه ورته ځواب ورکوی «هغه دلته نږدی د لښکرو سره دی». عیڼـــــو پر میړه باندی ډیر په غصه کیږی او ورته وایی « څو میاشتی ورسره وی، اوس دی دو ساعته نور انتظار نشو کولای او کور ته راغلی په داسی حال کی چی بابا تراوسه لا په لښکر کی دی » تر لاس یی نیسی او بیرته یی لښکر ته بیایی، کله چی احمدشاه بابا د دغی ښځی د رشادت او شهامت څخه خبریږی، د هغی ډیر قدردانی کوی، یو دولتی کاریز ورته هدیه کوی. دا کاریز تر اوسه هم د « عینو کاریز» په نامه سره یادیږی اود کابل او کندهار په لویه لاره پر عمومی سړک باندی واقع شوی دی. ترجمه (خلاصه داستان عینو توسط پوهاند رشاد).