چندی قبل یک برنامه را تعقیب میکردم که در آن با اشخاص نخبه و موفق از ورزشکاران تا ژورنالیستان، سیاستمداران، هنرمندان و غیره گفتگو صورت میگرفت. گوش دادن به آدم های موفق چیزهای زیادی را به آدم می آموزاند، ولی نقطه مشترک جالب که میان تمام اینها یافتم این بود که به کارخود، هنرخود، حرفه و رشته خود عشق و علاقه دیوانه وار داشتند، از کار خود لذت می بردند و به هیچ عنوان حاضر به کنارگذاشتن آن نبودند.

موفقیت آدم ها شاید بستگی به چیزهای دیگر مثل استعداد، چانس، فرصت شناسی و غیره داشته باشد، اما این “اشتیاق” قطعاٌ یکی از مهمترین دلایل موفقیت است.

پشت کار و سخت کوشی لازمه هر دستآورد است، اما اشتیاق، همان عامل موثر که این پشت کار را از زحمت و درد به لذت و شادی مبدل میسازد.

در این روزهای کانکوری، دوست دارم به جوانان این پیام را بدهم که دنبال علاقه خود بروند و دقت کنند که عوامل دیگر مانند فشار خانواده، رسوم و عنعنات اشتباه، نقش پول و غیره بر انتخاب آنها تأثیر نگذارد. وقتی رشته ای را با انتخاب کردیم، با اشتیاق در آن پیش برویم و تمام تمرکز، توانایی، و تلاش مان را در آن خرچ کنیم.

دوست دارم به والدین و بزرگان هم این پیام را بدهم که جوانان را مجبور به قبول رشته و حرفه ای نسازیم، چه این کار باعث میشود موتری را به حرکت درآوریم در حالی که بِرِک آن را تا آخر کشیده ایم، یا دونده ای که در مسابقه دوش وزنه سنگینی را به پایش ببندیم. شاید موتر حرکت کند و دونده بدود، اما نه با سرعت واقعی و نه با تمام توانایی.

حتماٌ داکتران و انجنیران را میشناسید که در بخش های اداری مصروف کار هستند. من داکتر ژورنالیست، انجنیر مدیر، ژورنالیست تاجر، نرس سیاست مدار، و روانشناس دوکاندار میشناسم. شاید اگر نکته فوق را درک میکردیم، این همه “استعداد مرده” نمی داشتیم.

حکمت الله حمیدی